Startowa Do nadrzędnej Nowości English Komunikaty Anty Inne English articles O nas Współpraca Linki Polecamy Ściągnij sobie Zastrzeżenie
| |
Ostatni dzień Twojego życia
Nikodem Marszałek
„Celem każdej istoty ludzkiej jest osiągnąć
to,
co zakryte zostało przez codzienną rutynę”
Nikodem Marszałek
Możesz nie wierzyć w przytoczoną niżej historię i
powiedzieć – to fikcja. I wiesz co? - masz rację. Jeśli wierzysz, że to stało
się naprawdę - też masz rację. Dla mnie nie ma to żadnego znaczenia, jednakże
będzie to dla Ciebie istotne dopiero w dalekiej przyszłości.
Dzisiaj moje życie jest zupełnie inne. Może życie samo w sobie jest takie samo,
ale ja każdego dnia działam, myślę i zachowuję się jakby to był ostatni dzień
mojego życia, bo kiedyś wierzyłem, że tak właśnie jest.
Po kolejnym powrocie z długiej podróży przepełnionej nauką, zdobywaniem
doświadczenia i medytacjami w ciszy, myślałem nad ludźmi, których poznałem:
Portugalczycy, Hiszpanie, Irlandczycy, Anglicy, Francuzi oraz Szwajcarzy byli
tak blisko, a jednak daleko (ze swoim myśleniem, podejściem do życia oraz
wyznawanymi wartościami), budzili mój zachwyt, ale także wątpliwość: co w
Europie nas tak bardzo różni? Ja nie widzę różnic, więc dlaczego tak często się
o nich mówi.
Po tygodniu przebywania w domu, pewnej nocy obudziłem się zlany potem, okazało
się, że mam gorączkę. Rano wystąpił katar i bóle głowy nie do wytrzymania.
Znajomy ordynator szpitala przed każdym mym wyjazdem powtarzał:
- Zaszczep się i zabierz ze sobą kilka leków.
- Oczywiście Grzesiu, dzięki, ale przecież wiesz, że sprowadzam naturalne
witaminy z USA, nic nie może się stać.
- To nic Ci nie pomoże, jeśli wirus Cię zaatakuje.
- Nie Grzesiu, dzięki.
Po tygodniu żona przekonała mnie, aby pójść do lekarza.
Lekarz stwierdził zapalenie gardła i zwykły katar:
- Kilka leków wspomagających, antybiotyk i będzie pan zdrów - rzekł kierownik
przychodni.
Po dwóch tygodniach z powodu nasilających się bólów głowy, duszności oraz
kaszlu, byłem zmuszony do ponownej wizyty.
- Witam pana. Stan się pogorszył? Musi pan dostać mocniejsze leki, dobrze się
pan czuł, nie było wymiotów?
- Panie doktorze wymiocin nie było, ale nie czuję się dobrze.
- Proszę tutaj są nowe lekarstwa i antybiotyk.
- Doktorze, będę z panem szczery: nie mogę myśleć, spać w nocy, gdzieś się
ulotniła bystrość umysłu.
- Jest pan młody, będzie pan zdrowy, te leki na pewno panu pomogą.
- Może jakieś skierowanie na specjalistyczne badanie?
- Proszę pana, czy podważa pan moją diagnozę? Jeśli choroba nie ustąpi, proszę
przyjść za dwa tygodnie.
- Nie podważam, ale stać mnie żeby opłacić sobie wszystkie badania, proszę dać
mi skierowanie albo powiedzieć co należy zrobić w tej sytuacji, to już trwa
prawie miesiąc i czuję się coraz słabszy, jak bym miał 80 lat (chociaż patrząc
na moją 87 letnią babcię, która biega i jest w pełni sił, czuję się jak 200
letni mężczyzna).
- Nie wątpię, ale proszę się nie przejmować, będzie lepiej.
(zacisnąłem usta i wyszedłem)
Od pierwszej wizyty minął miesiąc, poszedłem trzeci raz do lekarza z tymi samymi
dolegliwościami: ogromnym bólem głowy, dusznościami i atakami kaszlu. Tym razem
w myśl: „jeśli coś zdarza się raz, jest małe prawdopodobieństwo, że zdarzy się
drugi, ale jeśli coś zdarza się dwa razy jest duże prawdopodobieństwo, że zdarzy
się i trzeci raz.” Poszedłem do innego lekarza w tej samej przychodni:
- Pan nie może tu być, to jest trzecia wizyta, proszę pójść do swojego lekarza!
- Jestem u pani widocznie z jakiegoś powodu, pani wie jakiego!
- Dobrze, proszę nie filozofować, co panu dolega?
- Zakończyłem właśnie którąś z kolei kurację lekami, a głowa mnie nadal boli,
kaszlę, czasem nie mogę wziąć oddechu, czuję się zmęczony i nie potrafię myśleć,
schudłem 8 kilogramów.
- Czy kierownik zlecił panu zrobienie podstawowych badań?
- Nie pani doktor.
- Więc czy może pan kupić lekki homeopatyczne? Nie chcę pana truć ponownie
chemią.
- Oczywiście, dziękuję.
- Proszę przyjść za tydzień na kontrolę, ale koniecznie do mnie!
W tym czasie przyjaciel Grzegorz dowiedział się, że byłem u każdego lekarza
tylko nie u niego.
- Duma Cię rozpiera? Dlaczego nie mówisz, że tak długo chorujesz?
- Grzegorz, dzięki już prawie jestem zdrowy.
- Tak, a spirometr był? Prześwietlenie, badanie krwi?
- Nie, nie, dostałem leki, tym razem homeopatyczne. Chyba jest lepiej.
- Musisz mieć zrobione kompleksowe badania, bo nigdy nie wyzdrowiejesz.
Prawdopodobnie po reakcji przyjaciela, wchodząc na umówioną kontrolę do pani
doktor usłyszałem:
- Proszę przejść do pana kierownika, on pana zbada.
U kierownika.
- Panie Marszałek, proszę, tu jest skierowanie na prześwietlenie płuc, teraz
zrobimy spirometr, badanie krwi oraz pójdzie pan do laryngologa i będzie pan
miał zrobione wymazy.
- To wszystko dzisiaj? Co się stało?
- Pan sobie oczywiście żartuje, proszę tutaj są skierowania. Jak odbierze pan
wyniki, proszę przyjść do mnie. I wie pan - nie lubię jak pacjent chodzi po
całej przychodni i mi umniejsza.
- Słucham, to jakieś nieporozumienie.
- Do widzenia panu.
Usiadłem w przychodni i pomyślałem. To jest jakiś cud? Dlaczego kierownik
przychodni skierował mnie na badania, gdzie nowe leki? Zadzwoniłem do Grzegorza,
aby dowiedzieć się, czy cud nie był stworzony przez przyjaciół:
- Słuchaj czy interweniowałeś w przychodni, w której próbuję się wyleczyć?
- Nie, czekałem kiedy pojawisz się u mnie? Twoja żona zadzwoniła do waszego
prawnika!
- Prawnika powiadasz, no to będzie kłopot.
Po dwóch tygodniach, mając wszystkie wyniki w ręku, spotkałem się ponownie z
kierownikiem przychodni. To, co usłyszałem zmieniło mój obraz świata, a raczej
jego chwilowe postrzeganie:
- Jest o panu głośno w naszej przychodni panie Marszałek.
- Proszę do mnie mówić Niko, panie… Jasiu.
- Doktorze proszę, wracając do pana wyników, czy konsultował się pan z kimś z
zewnątrz?
- Nie doktorze.
(po krótkiej chwili, oglądając wyniki, doktor wyszedł i wrócił z drugim
lekarzem)
- No, niestety mamy złe wiadomości.
- Nie rozumiem.
- Wie pan, nawet panu pieniądze nie pomogą.
- Czy ja panu coś zrobiłem, panie Jasiu?
- Jest pan niecierpliwy i nie wierzy w lekarzy, którzy pana leczą.
- Leczą to wielkie słowo panie Jasiu. Rozumiem, że źle została odebrana moja
trzecia wizyta u pana pracownika. Doktor wie, że kaszlę ponad dwa miesiące (może
nawet dłużej, moje wyjazdy i przebywanie wśród różnych kultur mogły spowodować
moją chorobę). Dzisiaj, po dwóch miesiącach siedzę tutaj, słaby, ale mający wolę
i chęć życia.
- To dobrze, że ma pan wolę życia, bo panu już go dużo nie zostało.
- Słucham? Mści się pan, małżonka pana zostawiła? Prowadzę prywatne konsultacje,
zapraszam!
- Niech pan posłucha. To jest specjalista z naszej przychodni, on wszystko
wyjaśni. Już mając połowę pana wyników spekulowaliśmy co panu dolega.
- Mieliście problem? Myślałem, że lekarz wie co robi?
- Wie pan co to jest przewlekła obturacyjna płuc?
- Jasiu, czy ja się pytam co oznacza neutrino mionowe?
- Ja panu przekazuję istotną, wręcz śmiertelną wiadomość, a pan nic sobie z tego
nie robi.
- Mam taki zwyczaj, na razie ta informacja nie oznacza dla mnie nic, bo nie jest
potwierdzona w żaden sposób.
- Jak to nie jest potwierdzona? Wie pan nie miałem takiego przypadku już od 20
lat. Proszę pana, są dwie przyczyny, jedna z nich to genetycznie obciążone
płuca. Czy pana ojciec miał problem z płucami w pana wieku?
- Tak zgadza się, leżał w szpitalu właśnie na płuca.
- To jest jedna sprawa, druga to niedobór antytrypsyny, która niszczy pewne
enzymy. Dostanie pan skierowanie do lekarza specjalisty i proszę się przygotować
na długi pobyt w szpitalu.
- Mój stan będzie się pogarszał?
- Drogi panie Niko, nie wiem. Nie potrafimy wyleczyć tej choroby, nie wiemy dużo
o niej, wiemy, że jest śmiertelna i są pewne leki, które przedłużają życie, ale
wszystko jest w fazie badań.
- Pan doktor oczywiście żartuje i to jest efekt urażonej dumy?
- Proszę spotkać się z tym konkretnym specjalistą, on już będzie miał pana
kartotekę.
- Tak też uczynię Jasiu!
Po wyjściu usiadłem w holu i zacząłem myśleć. Doktor podał mało faktów i
informacji, zadzwoniłem od razu do Grzegorza:
- Grzegorz, kierownik powiedział mi, że mam jakąś obturację płucną.
- To jest poważna diagnoza, zresztą nie mógł jej podać lekarz w przychodni
chyba, że… Ty nigdy nie paliłeś, to niemożliwe. Przyjedź do mnie z tymi
wynikami.
- Dostałem również skierowanie do specjalisty [nazwisko], co o nim myślisz?
- Osobiście nie znam, jednak to dobry specjalista. Zaraz jak będziesz coś więcej
wiedział, zadzwoń do mnie.
Na drugi dzień, będąc u lekarza specjalisty, wszystko się powtórzyło z większą
ilością danych i informacji. Idealnie zostałem przekonany, że umrę.
Dano mi oczywiście szansę - leki, które kosztują kilka tysięcy złotych, a tak
naprawdę nie działają.
- Panie doktorze ciężko mi się oddycha, cały czas kaszlę. Już prawie dwa
miesiące jestem wyłączony z jakiejkolwiek działalności społecznej.
- Proszę jutro przyjechać do nas na oddział, będzie pan leżał z chorymi
śmiertelnie. Wie pan, ja nic nie będę ukrywał, samopoczucie to jest najmniejszy
z pana problemów. Ten stan będzie się pogarszał, uprzedzając pana pytanie nie
wiemy jak długo, może 3 miesiące, pół roku, może kilka lat?
- Sugeruje pan, że nie jestem w stanie racjonalnie i błyskotliwie myśleć i
będzie to trwało do końca moich dni? Przecież jesteście lekarzami na miłość
boską.
- Lekarzami tak, ale nie Bogami. Przykro mi.
Wyszedłem trzaskając drzwiami. Wsiadając do samochodu puściłem radio na cały
głos. Tak pierwsze, ważne skojarzenie zostało zapamiętane przez utwór muzyczny „Luminous
– Make it happen”, a następnie „Lascia” z albumu Cafe Del Mar Aria vol.3. Chyba
siedziałem w samochodzie zbyt długo, bo podjechał patrol policji. „No tak” -
pomyślałem, „nawet człowiek nie może pomyśleć, rozczulić się, przekląć siebie i
Stwórcę”.
Panowie po krótkiej rozmowie zrozumieli moją sytuację i odjechali. „Mój koniec
ma być rozmyślaniem o końcu? Przecież ja jeszcze nie zacząłem. Hej, chwila, czy
tu czasem nie ma Szymona Majewskiego i kamer? Chcą zabić największego optymistę
w Polsce? Tak, to jest jakiś test!” Niestety nie było kamer, były przekonywujące
mnie fakty, wykresy i analizy dwóch lekarzy oraz choroba, która dawała o sobie
znać.
Zadzwoniłem do domu, aby po raz pierwszy być posłańcem złej nowiny:
- Patrycja, jutro mam być w szpitalu, przygotuj moje rzeczy, nie wiem czy wrócę.
- Byłeś u Grzegorza? Dopóki do niego nie pojedziesz, ja w nic nie uwierzę.
- Już i tak jest za późno.
- Nikodem nie żartuj, pojedziemy jutro do Grzegorza, aby zobaczył Twoje wyniki i
popytał się swoich przyjaciół.
- Rób co chcesz, Ty nawet nie wiesz jak ja się czuję, to jest wprost nie do
opisania. Jesteś, a za chwilę Cię może nie być. Nie mogę nawet pisać, mówić,
prosto stać, jestem bardzo zmęczony.
- Wykupiłam Ci leki wzmacniające, będzie dobrze. Posłuchaj mnie, to jeszcze nie
jest pewne, w takich przypadkach trzeba się skonsultować z kilkoma lekarzami.
- O przejęłaś rolę optymisty, zawsze mówiłem, że to decyzja, a nie cecha
charakteru.
Rodzina wydzwaniała do mnie co kilka minut, przyjeżdżali dawni znajomi, koledzy
i koleżanki – wszyscy byli wzruszeni, oprócz racjonalnego Grzegorza. Pomyślałem
- jak szybko „zabijająca” informacja jest przekazywana. Był akcent pozytywny –
otrzymana w tym czasie miłość.
W szpitalu wytrzymałem jeden dzień, po zrobieniu dwóch zabiegów, poprosiłem o
wypisanie:
- Główne badanie zostało już przeprowadzone, może pan pojechać do domu, będzie
do pana przyjeżdżać pielęgniarka.
- Dobrze doktorze, nigdzie się nie wybieram.
- Dokładniejsze wyniki będą za parę dni.
W mieszkaniu, patrząc na to czego dokonałem, czego jeszcze nie zrobiłem i jak
wielkie projekty czekają na zrealizowanie, delektowałem się muzyką. Muzyka
zawsze mnie uspokajała i motywowała. Akurat leciał utwór Pat'a Metheny'ego - „Sueno
Con Mexico”, a następnie utwór, którego słucham zawsze przed przemowami: Zilent
Zpott – „Harisson City”.
Po tej krótkiej chwili odpaliła setka tak mocnych „kotwic”, że z dziwną
przyjemnością w kilka dni, prawie bez snu napisałem "Czarne nieznane drzwi",
"Stracone dni", "Pełen Sukces" oraz opowiadanie motywacyjne. Po dwudziestu
dniach rozbudowałem swoje dwie książki: „Motywacja bez granic” oraz „Odrodzenie
Feniksa” .
Jednakże w tym okresie były negatywne aspekty: umniejszałem, bluzgałem,
przeklinałem na świat i bliskich ludzi. Byłem frustratem, a zarazem najbardziej
kreatywną osobą na kuli ziemskiej.
Po miesiącu, przy pogarszającym się stanie, opracowałem dwa szkolenia (które
istnieją gdzieś w przestrzeni kosmicznej pomiędzy atomem a magnesem dysku
twardego).
W tym czasie Grzegorz kazał mi zrobić dodatkowe badania w swoim szpitalu oraz
odstawić leki przeciwbólowe.
Każdego dnia kładłem się do łóżka z myślą, że mogę widzieć ostatni raz moją
córkę, ostatni raz moją żonę, ostatni raz zachodzące słońce. Mogę ostatni raz
coś napisać i powiedzieć. Gdy ogarniało mnie zniechęcenie powtarzałem sobie:
„jeszcze nie teraz, wytrzymaj, daj z siebie wszystko”. Ponownie muzyka dodawała
mi sił „Rue De Soleil – Dreaming of…”
Dlaczego nie żyłem tak wcześniej? Wiem, że nie mam dużo czasu, dlatego
wykorzystam wszystko to, co mam. Od tamtych dni aż po dziś dzień kładę się spać
o godzinie 23 i wstaje o 4 rano. Przestałem publicznie mówić i gdziekolwiek się
pojawiać, na ścianach wypisałem najlepsze cytaty i definicje, które budowały
moją osobowość w młodości, wierząc, że wszystko się ułoży.
Po kilku tygodniach, gdy Grzegorz przekazał mi pozytywną informację, frustracja
minęła. Lekarz specjalista był najlepszym przyjacielem Jasia – kierownika
przychodni. W następnych dniach Grzegorz potwierdził to, co przypuszczał -
zostałem oszukany.
- Niko to jest wierutne kłamstwo, genetycznie masz pewne predyspozycje do chorób
płuc, ale Ty nigdy nie paliłeś, Twój ojciec jest zdrowy i nadal żyje.
Konsultowałem to z trzema specjalistami. Przepraszam Cię tylko, że trwało to tak
długo, jesteś zdrowy, może nie całkiem, ale teraz wiemy co Ci dolega. Jesteś
odwodniony i masz pewien typ bakterii w układzie oddechowym.
- [milczałem]
- Nie wiem jakie badania Ci robili w przychodni i szpitalu, ale te zabiegi są
bardzo bolesne, a Ty mówiłeś tylko o zastrzykach. Byłeś na Ukrainie i w Rosji
rok temu, masz efekt. Ten szczep bakterii rozwija się długo, wrócisz za miesiąc
do dawnej formy.
Po kilku dniach zadzwoniłem szybko do prawnika i miejscowego „osiłka”.
- Witam panie Jasiu.
- O lepiej się pan czuje, a Ci panowie obok to kto?
- Jasiu, Jasiu myślałem o tym dniu długo. Gdybym nie miał znajomości i wiedzy na
temat umysłu, prawdopodobnie byłbym martwy, zostawiłbym żonę i córkę. Miałby pan
młodego, ambitnego człowieka na sumieniu, przepraszam - w pańskim odczuciu zbyt
ambitnego, bo myślącego. Wiesz Jasiu dałeś mi więcej niż setki szkoleń, które
ukończyłem, tysiące książek, które przeczytałem i osobistości, które poznałem.
Ty siedząc tutaj każdego dnia popchnąłeś mnie bardziej niż jakakolwiek znana
ludzkości technika i wiedza. Jesteś Jasiu geniuszem. Jak Ci się odwdzięczę?
- Nie rozumiem.
- To jest mój prawnik, a to dwóch miejscowych siłaczy. Oni tutaj są po to, abyś
nie popełnił tego błędu drugi raz. Jasiu masz wolny wybór z kim chcesz
rozmawiać.
- Ja po policję zadzwonię, niech pan się wynosi!
- Prawnik wstał i powiedział - „Tam gdzie są emocje, nie ma logiki, jak mawia
pan Marszałek, lepiej dla nas, aby była tu policja.”
- Przepraszam panie Nikodemie, załatwmy to jak cywilizowani ludzie. Pana wyniki…
- Psiiii niech pan się uspokoi, jak pan mógł to zrobić? Każdemu pacjentowi pan
wmawia chorobę śmiertelną i namawia do tego procederu znajomych. Jak sobie to
wyobrażałeś? Kiedy chciałeś powiedzieć całą prawdę? Wyobraź sobie, że przychodzi
do Ciebie przemiły 70 letni człowiek, który nie ma pieniędzy, jest schorowany i
jedyną osobą, z którą rozmawia jest pani sprzedająca chleb. Pomimo wielu wizyt
jego stan by się pogarszał, a Ty nadal swoje: „proszę wziąć te leki, będzie
lepiej”.
- Jasiu, widzisz, nagle ten człowiek myśli sobie: „pójdę do innego lekarza, może
on coś poradzi?” Miał prawo tak pomyśleć, zna pan zapewne piramidę Maslow'a i
opisane tam potrzeby?
- Oczywiście.
- Ty słysząc, że ten pacjent jest u pana kolegi i wypowiada takie słowa: „główny
lekarz to nie jest profesjonalista, tylko osoba, która eksperymentuje”, bardzo
się zezłościłeś. Ten wspaniały człowiek miał główną potrzebę czuć się dobrze, a
co najważniejsze przeżyć. Twoja urażona duma automatycznie podsunęła pomysł.
Koleżanka niżej w hierarchii nie miała wyboru i skierowała tego pana z powrotem
do Ciebie, abyś mógł kopnąć jak najmocniej potrafisz.
Jasiu sprawdziłeś kim jest ten pan i czym się zajmuje? Postanowiłeś zagrać w
szachy i trafiłeś w sedno. Położyłeś zawodowego „motywatora” na łopatki, ale
wiesz na jaki czas? Na jeden dzień! W ciągu tego dnia zebrałem nieograniczone
pokłady energii i wyskoczyłem jak z trampoliny, gdybym był opisywanym, starszym
człowiekiem, leżałbym martwy. Dalszej historii nie usłyszysz. Twoim zmartwieniem
będzie w przyszłości napisany artykuł i dziennikarze proszący o Twoje namiary.
Z osobistą misją: „nie czyń drugiemu co Tobie niemiłe” musiałem zapomnieć o
zaistniałej sytuacji. Prawnik porozmawiał z tym człowiekiem, a dwaj rośli
mężczyźni zostawili odcisk na umyśle tego szalonego człowieka.
Zakończenie
Kiedy wyszedłem z gabinetu specjalisty, powiedziałem: „Tak mało zrobiłem, nie
wykorzystałem w pełni swoich talentów, a werset 25:15 z Ewangelii wg św.
Mateusza będzie mnie nękał do końca moich dni”. Na szczęście w tym okresie
swojego życia dałem z siebie wszystko, mimo że było to pół roku temu i większość
emocji i złość odeszła, dzisiaj nadal daję z siebie wszystko. Ważnym pytaniem
jest: czy Ty dajesz z siebie wszystko, czy może odkładasz swoje plany na
później? Kochasz i troszczysz się o bliskich, czy może masz jeszcze czas? Nie
oszukuj się, takich szalonych lekarzy nie ma dużo. Dałem wtedy z siebie
wszystko, daje z siebie wszystko dzisiaj. Czy to jest ważne? Nie tak ważne jak
Twoje życie. Nadzy się rodzimy i nadzy umieramy, ale na wszystkie siły
uniwersum, pozostaw coś po sobie.
Ćwiczenie
Gdy już wszyscy będą spali, połóż się na ziemi i przykryj całe swoje ciało kocem
(łącznie z głową i stopami). Wyobraź sobie, że umarłeś. Twoja żona rano budząc
się, widzi Twoje zwłoki, zmieszana płacze i woła dzieci lub sąsiadów. Po kilku
chwilach na miejscu jest policja, karetka oraz zakład pogrzebowy. Po dwóch
dniach, Twoje ciało umyte i ubrane, pracownicy zakładu pogrzebowego, wkładają do
nowego domu – trumny. W kościele dotykasz i mówisz do swoich bliskich, jednak
nikt Cię nie słyszy. Gdy trumna leży w kaplicy i poszczególne osoby podchodzą do
Ciebie, co mówią w swoich sercach?
Nagle podchodzi czterech panów i zamyka wieko trumny. Już nigdy, nikt nie
zobaczy Twojej twarzy na żywo. Najgorsza chwila dopiero przed Tobą. Procesja w
bardzo wolnym tempie zbliża się do cmentarza, zauważasz dół w którym na zawsze
będziesz pochowany. Twoje całe jestestwo poczuło uderzenie drewna o ziemię.
„Nie, to nie może być koniec, to nie jest koniec, otwórzcie trumnę, przecież ja
żyję. Ja tu jestem.”
Osoba duchowna ostatni raz prosi Pana o przebaczenie Twoich win, zrzuca kilka
gram ziemi mówiąc: „z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”. Rodzina dalsza i
bliższa, przyjaciele i wrogowie rzucają kwiaty na trumnę. Każde takie uderzenie
kwiatów o drewno to jak cios w plecy. Słyszysz płacz swoich bliskich i
kondolencje składane Twojej matce, ojcu, małżonce i dzieciom.
W jednej chwili nastaje jasność i pojawia się anioł mówiąc:
- Widziałeś swoich bliskich ostatni raz, ostatni raz także ich słyszałeś,
zapamiętaj tę chwilę na zawsze, bo nigdy więcej ich nie spotkasz.
- Dlaczego nie spotkam? Jestem katolikiem, wierzę w Boga, przecież istnieje
lepszy świat?
- Anioł odpowiada – Tak istnieje lepszy świat, ale Ty go nie ujrzysz.
- Dlaczego?
- Ponieważ nijak żyłeś na tym świecie, wiem także, że Twoje serce ukrywa
nieosiągnięte marzenia oraz niezrealizowane plany.
- Zgadza się. Myślałem, że będę żyć wiecznie. Wiem dopiero teraz jakim głupcem
byłem, dawałem światu 1/10 tego, na co praktycznie było mnie stać, robiłem
wszystko byle jak, tak aby przeżyć. Ostatni raz małżonkę czule przytuliłem kilka
miesięcy temu, obiecałem dzieciom wyjazd, niestety przez natłok pracy musieliśmy
o nim zapomnieć. Tak, teraz sobie przypomniałem, jak fantastycznie zareagowały
dzieci, jakie były wyrozumiałe. Jak wspaniale wychowała je moja żona.
- Anioł w uniesieniu rzekł - To jest najlepszy żal za grzechy. Dostaniesz
ostatnią szansę, obudź się i żyj tak, jakby to był Twój ostatni dzień życia, a
koc, którym zostałeś przykryty, spal.
- Dziękuję Ci bardzo aniele. Będę wcześniej wstawał, będę żył, tworzył, walczył.
Koniec z egoistycznym człowiekiem, spojrzę na swoją rodzinę i bliskich pod innym
kątem. W pracy i na co dzień dam z siebie wszystko i jeszcze więcej. Nigdy nie
sprzedam swoich marzeń i będę żył jakby to był ostatni dzień mojego życia.
„...bo nie znacie dnia ani godziny”
(Mt 25:13)
P.S.
Mówi się, że niezwykłe historie są udziałem niezwykłych ludzi. Ja mówię, że
niezwykłość polega na odczuciu zimnego powiewu śmierci i przeżyciu go.
(z Artelis.pl, 2007 r.)
| |
Wyszukiwarka
lokalna
Także w Komunikaty
Zapisz się na
▼Biuletyn▼
(Twoje dane sa całkowicie bezpieczne,
za zapis - upominek)
Twoja
Super Ochrona Medyczna
|